#به_قلم_خودم
یادش بخیر…هر کجا هست خدایا سلامت باشد..
شبی«تلاوت» میکرد آیاتِ حیات را….و من را گفت: می خوانی؟؟؟
گفتم:چه؟
گفت:خواندنی؛جز قرآن،مگر چیزی هست؟؟؟
گفتم:آری…می خوانم!
گفت:پس این آیه را خوانده ای اللهُ نورٌ
گفتم:آری خوانده ام… بر لبهایش تبسمی تلخ جا گرفت؛تلختر از درد…
گفت:پس چرا؟؟
گفتم؟پس چرا؟؟یعنی چه؟؟
گفت:پس چرا{تاریک} است؟
گفتم:کجا؟
گفت:دلت….غرورم به کلامم پیوست؛و گفتم:از کجا میدانی؟از کجا می گویی؟
گفت:از پنجره ها… گفتم:پنجره ها؟؟؟
گفت:آری؛چشم هایت…دختر،هیچ نوری ندارند.. (گلویم سنگین شد از بغض؛صدای شکستنم را نیز شنید)یادم هست که سرم پایین بود و این سو و آن سو به نشانِ اسف می غلطید..
زبانم بند آمده بود گفتم:نِ..نِ..نمیدانم…(منِ شکسته دل همانجا به التماس نشستم و به چشمهایم اجازه ی باریدن دادم)
گفتم تو بگو چرا؟ دیدم این آیه را می خواند: إِنَّمَا مَثَلُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا کَمَاءٍ
گفتم:آری آب دنیا «فتیله ی»دلم را برداشته است،مرطوبِ مرطوبم!
این است که دلم «خاموش» است..
آن شب تا صبح وِردم همین بود:خدا،دل،دنیا..نور،فیتله،آب..
____________________________
#شمیم_گل_نرگس

#هایکوکتاب
#به_قلم_خودم
میهمانی آخر در محضر خورشید؛آن عشق جاودانه


دیگر دلتنگی هایمان مخصوص شب های جمعه نیست.روزبه روز و لحظه به لحظه دلتنگ آمدنت هستیم. آقاجان تنها امید ادامه زندگیمان تپش های قلب شماست.گویی بی قراری دلهای ما از شوق دیدار شماست.آقا بگو که آمدنت نزدیک است!

آقاجان دیگر از انتظار نگو از وصال بگو. از پایان جمعه های بی تو بگو! آقاجان بگو که به زودی هدهد صبا خبر از آمدنتان را نوید می دهد.بگو که می آیی و مرهم دل های شکسته و خسته ی ما می شوی.

بگو که دیگر غریب نیستیم.

آقاجان،مولای من،بگو که روزی با تو به زیارت خانه خدا می روم و تنها نیستم. بگو که با هم به زیارت جدتان حسین بن علی(ع) می رویم و یک دل سیر برای مظلومی حسین(ع) می گرییم.بگو که به دیدار مولایمان در کوفه می رویم و ایشان را نوید می دهیم که دیگر جولان دهی ظالمان تمام شد.به دیدار خانوم فاطمه زهرا(س) می رویم و شما مزار غریب بی بی را نشانمان می دهی. ما هم یک دل سیر با مادرمان درد و دل می کنیم. آقاجان خیلی کارها داریم که بعد از آمدنت انجام دهیم.فقط به شوق دیدار شما،سختی ها را تحمل می کنیم. بگو که میایی و اشک های شبانه و غریبانه ی ما را پایان می دهی.الهی به امید ظهور آقای خوبان .

(*اشک مهتاب*)
نگاهی به کتابخانه ای که حالا بعد از امتحانات و خستگی کلاس ها سری به آن می زدم انداختم،خیلی وقت بود به سراغ آنها نیامده بودم؛کتابی در بینشان همچون ستاره ای که در سیاهی شب چشمک میزد و دلت را آرام می کرد؛که روشنایی هست، ترسی نداشته باشم،بود…. کتاب را رو به روی خودم قرار دادم “اشک مهتاب” اسم زیبایی بود بیاد حرف بزرگواری افتادم وقتی میتوانی به هدفت برسی که بتوانی بهترین اسم را برای آن انتخاب کنی….
نویسنده با نجوا سخنان خود را آغاز کرده بود: (بانوی من،باید دست به کار شوم و در مسیر آشنایی با سخن تو گام بردارم می خواهم بیشتر از تو بدانم….)
روی سخن نویسنده با کدام بانوی بزرگوار بود که می خواست از طریق سخنانش به مسیر آن بانو برسد….باید بانویی باشد که بتواند حتی برای منِ خواننده هم الگو باشد،شکی ندارم که آن بانو میتواند الگو باشد باید بیشتر می خواندم و مقصود نویسنده را بدانم که آن بانو کیست؟
سطر بعدی نوشته بود: (روزی که سیاهی ها جامعه را فرا گرفت تو به میدان آمدی و برای دفاع از حق و حقیقت به پا خواستی،به مسجد رفتی و در آنجا با سخنان خود چراغ بر افروختی که برای همیشه در تاریخ نور افشانی می کند….) دانستم آن بانوی بزرگوار حبیبة رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم است بی اختیار گفتم: اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمهَ الطَّیِّبَهِ الطّاهِرهِ المُطَهَّرَهِ الَّتی انتَجَبتَها و طَهَّرتَها،وَ فَضَّلتَها عَلی نِساءِ العالمین وَ جَعَلتَ فیها اَئِمَّه الهُدی الَّذینَ یَقومونَ بالحَقِّ وَ بِهِ یَعدِلونَ (بحارالانوار،ج101،ص 262)
در قلبم آشوبی به پا خواسته بود،هوای قلبم گرفت،حالا دیگر آتش درونم رو به بیرون بروز کرده است و دیدگانم بارانی شده است…همانند تشنه ای از به سطرهای بعدی نگاهی دوختم که درونم را سیراب کنم..
(راه حق نیاز به روشنگری داشت کسی باید می آمد و در آن فضای مه آلود حق را بار دیگر آشکار می کرد و به همه می فهماند که حکومتی که روی کار آمده است،حکومت شیطان است.این کاری بود که تو با سخنان خود انجام دادی…)
دانستم نویسنده می خواهد از خطبة حضرت فاطمه سلام الله علیها بگوید…نویسنده توانسته بود خودم را با من به پرسش و پاسخ بکشاند…من ؟چقدر از خطبه میدانی؟اصلا تا به حال این خطبه را خوانده ام؟تا چه اندزه سعی کردم حضرت فاطمه سلام علیها را از سخنان او بشناسم؟من!مگر تو ادعا نمی کنی وارث بانو هستی و از چادرش حفاظت میکنی،تا به حال سعی کرده ای بانو را با دید عمیق بشناسی؟من!تا چه حد توانسته ای بانو را خشنود کنی؟….و هزاران سوال دیگر از من پرسیدم،اما با شرمساری سری تکان داد و گفت :چیزی نمیدانم…
نویسنده میخواست به من بگوید یکی از بهترین شناختی که میتوانم از بانو داشته باشم با خواندن خطبه ی آن بانوی بزرگوار سلام الله علیهاست…
قلبم محکم تر می تپید..و صورتم خیس اشک ادامه دادم: (بانوی من تو برای همه نسل ها و همه زمان ها سخن گفتی امروز بر سر ما فریاد می زنی که راه را گم نکنیم،به راستی ما کجا ایستاده ایم؟)
گریه ام شدید تر شد و با هق هق به من،گفتم: (حضرت فاطمه سلام الله علیها که در کمالات تا روز قیامت زنی هم سطح او نیست چه سخنانی در این خطبه گفته است که تا به حال آن ها برای تو غریب هستند؟؟)
آرام آرام زمزمه کردم : یا مُمتَحَنَهُ،اِمتَحَنَکِ اللهُ الَّذی خَلَقَکِ،قَبلَ اَن یَخلُقَکِ،فَوَجَدَکِ لِمَا امتَحَنَکِ صابِرَهً…(بحارالانوار،ج99،ص213)
باز هم نگاهم به سطرهای بعدی افتاد: (بانوی من!یکی از مهم ترین میراث های تو همین خطبه و سخنرانی توست،به راستی من چقدر با سخنان تو آشنا هستم،دشمنان می خواهند مرا از اندیشه های تو دور کنند ..برای همین است که من بدون تو در سیاهی غرق شدم و به نا امیدی و حیرت رسیده ام)
با چند سطر اول نویسنده توانسته بود به هدف والای خود برسد،از امروز می خواهم بانو را با سخنان گرانبهایش بشناسم،بانو با من سخن می گفت و این قشنگ ترین احساس عالم است در آخر با سخن رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم که لعنت میفرستد به کسانی که مادرمان را آزرده اند، دست از نوشتن برمیدارم و به خواندن کتاب ادامه میدهم..{اَللّهُمَّ العَن مَن ظَلَمَها،وَ عاقِب مَن غَصَبَها،وَ ذَلِّل مَن اَذَلَّها،وَ خَلِّد فِی النَّارِ مَن ضَرَبَ جَنبَیها،حَتّی القَت وَلدَها…بحارالانوار،ج28،ص39}
#تجربه_نگاری
#به_قلم_خودم
#معرفی_کتاب