#به_قلم_خودم
یادش بخیر…هر کجا هست خدایا سلامت باشد..
شبی«تلاوت» میکرد آیاتِ حیات را….و من را گفت: می خوانی؟؟؟
گفتم:چه؟
گفت:خواندنی؛جز قرآن،مگر چیزی هست؟؟؟
گفتم:آری…می خوانم!
گفت:پس این آیه را خوانده ای اللهُ نورٌ
گفتم:آری خوانده ام… بر لبهایش تبسمی تلخ جا گرفت؛تلختر از درد…
گفت:پس چرا؟؟
گفتم؟پس چرا؟؟یعنی چه؟؟
گفت:پس چرا{تاریک} است؟
گفتم:کجا؟
گفت:دلت….غرورم به کلامم پیوست؛و گفتم:از کجا میدانی؟از کجا می گویی؟
گفت:از پنجره ها… گفتم:پنجره ها؟؟؟
گفت:آری؛چشم هایت…دختر،هیچ نوری ندارند.. (گلویم سنگین شد از بغض؛صدای شکستنم را نیز شنید)یادم هست که سرم پایین بود و این سو و آن سو به نشانِ اسف می غلطید..
زبانم بند آمده بود گفتم:نِ..نِ..نمیدانم…(منِ شکسته دل همانجا به التماس نشستم و به چشمهایم اجازه ی باریدن دادم)
گفتم تو بگو چرا؟ دیدم این آیه را می خواند: إِنَّمَا مَثَلُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا کَمَاءٍ
گفتم:آری آب دنیا «فتیله ی»دلم را برداشته است،مرطوبِ مرطوبم!
این است که دلم «خاموش» است..
آن شب تا صبح وِردم همین بود:خدا،دل،دنیا..نور،فیتله،آب..
____________________________
#شمیم_گل_نرگس